Zakuwać tabliczkę mnożenia?

Chciałabym do czegoś się przyznać: nie umiem tabliczki mnożenia na pamięć. Nigdy nie umiałam, choć chyba starałam się jej kiedyś nauczyć. Mimo to zdałam maturę, skończyłam studia i pracuję.

Generalnie w podstawówce nie byłam orłem matematycznym. W tamtych czasach po ośmiu klasach szkoły podstawowej zdawało się do liceum. No i z próbnego egzaminu dostałam dwóję, czyli najniższą możliwą ocenę, i rodzice wysłali mnie na korepetycje.

Korepetytorką była emerytowana nauczycielka matematyki. Bardzo mi imponowała tym, że umiała pisać do góry nogami – siedziała naprzeciwko mnie, więc to, co napisała, ja widziałam normalnie. Pani ta stwierdziła, że mam wybitne zdolności matematyczne i powinnam iść do klasy matematyczno-fizycznej. Ani ja ani chyba nikt z mojego otoczenia tak do końca jej nie uwierzył. Z rozpędu zdałam do klasy humanistycznej, bo zawsze byłam dobra z języków. Z egzamiu z matematyki dostałam piątkę.

A później? Później znowu nie rozumiałam tej nieszczęsnej matematyki i zbierałam kiepskie oceny. Już w dorosłym życiu spotkałam pewnego nauczyciela matematyki, który stwierdził, że nie jest w stanie nic mi wytłumaczyć, bo nie pracuje w szkole specjalnej (nie był zbyt miły, wiem).

Zastanawiam się czasem, co sprawiło, że na korepetycjach matematyka okazała się bajecznie prosta. Przypuszczam, że najważniejszy był fakt, iż moja korepetytorka wszystko przekładała na wzory, które od razu zapisywała (do góry nogami!). Być może nie przyswajam informacji matematycznych słuchowo? Ludzie mają różne dziwne deficyty i dysfunkcje.

W każdym razie, ponieważ nie umiem tabliczki mnożenia, nie wymagam jej też od mojej córki. Co więcej, w sekrecie poradziłam jej, by się tej tabliczki wcale nie uczyła. Zamiast tego zdradziłam jej moje sposoby na obliczenia. Np. X razy 9 to X razy 10 minus X. Czyli 9x7=10x7-7=63. Proste, prawda? Łatwiej sobie odjąć niż zakuć na pamięć. Albo 4 razy X to 2 razy X razy 2. Wystarczy więc wiedzieć, że 2 razy 8 to 16 i dodać 16 plus 16, a już nam wyjdzie 32. Moja córka zaś sama wymyśliła sposób, na który ja nie wpadłam: X razy 5 to X razy 10 podzielić na pół. Proste? Proste.

Wiem, wiem. Opanowana pamięciowo tabliczka mnożenia usprawnia i przyśpiesza liczenie. Więc jeśli ktoś ma dobrą pamięć słuchową (nie znam sposobu wzrokowego uczenia się tabliczki mnożenia, choć może taki istnieje?), to niech się uczy. Z drugiej strony, jak taki ktoś będzie często coś liczył, to sama mu się ta tabliczka w końcu utrwali. Mój sposób za to ćwiczy myślenie matematyczne, a myślenie zawsze się przydaje, a już szczególnie przydaje się osobom, które mają kłopoty z pamięcią.

Zdarzają się też dzieci, u których i myślenie matematyczne, i pamięć ciężko wyćwiczyć. Czy nie lepiej pozwolić im korzystać z tabliczki mnożenia, zamiat liczyć (nomen omen) na cud?

Przedkładam myślenie nad zakuwanie. Uważam, że pamięciowa nauka ma sens, gdy obcujemy z wierszami czy piosenkami. Jako dziecko nauczyłam się Ballad i Romansów Mickiewicza, ponieważ oczarowała mnie ich uroda. A czy w tabliczce mnożenia jest coś ładnego? Chociaż być może istnieją też osoby, które doceniają urodę liczb.