Co zamiast klapsa

Przejęłam się wpisem z bloga Love's Patient, o, tym:

http://lovespatient.wordpress.com/2012/03/01/co-zamiast-klapsa-1/

 

I też postanowiłam napisać parę słów. Wydaje mi się, że ważne jest uzmysłowienie sobie, że bicie jest najgorszą możliwą opcją. Gorszą niż:

- to, że dziecko pójdzie spać o północy,

- to, że dziecko położy się spać w kartonie wymoszczonym kocykiem,

- to, że się spóźnię do pracy,

- to, że dziecko nie pojedzie do przedszkola,

- to, że dziecko nasika na schody wyrażając w ten sposób swoją opinię na jakiś temat,

- to, że dziecko domaga się co chwilę kolacji złożonej z innego dania,

- to, że dziecko pójdzie spać brudne i nie umyje zębów,

- to, że dziecko w środku nocy budzi się z wrzaskiem i zdziera ze mnie kołdrę, bo coś mu się przyśniło,

- to, że babcia/ dziadek/ mama/ tata/ ciocia/ wujek/ brat/ siostra/ koleżanka/ kolega... powiedzą, że dziecko włazi mi na głowę.

(Owszem, naczytałam się trochę magazynu BACHOR, ale to wszystko są autentyczne przykłady z mojego pełnego cierni rodzicielstwa hehe).

 

Co robię zamiast bicia:

- powtarzam kilka razy, spokojnie, bez straszenia, za to jasno formułując, czego oczekuję,

- mówię, co czuję, że jestem zmęczona, że smutna, że bezradna,

- zamieniam przymus w zabawę (przeobrażam się w groźną Babę Jagę i łapię brudne dziecko, by je gruntownie wyszorować. Co ciekawe dziecko wtedy przeobraża się w kota),

- jeśli mam do wyboru poświęcić trochę więcej czasu na wieczorne kładzenie dzieci spać albo umyć naczynia, to nie myję naczyń.

 

A najważniejsza jest chyba wiara we własne dzieci. One są fajne. Bo mają fajną mamę. I jeszcze paru innych fajnych przodków.