sobota, 25 maja 2013

Potrzeby, zachcianki i Baba Jaga


Katarzyna Miller w „Bajkach Rozebranych” rozkłada na czworo włosy baśni, m.in. „Jasia i Małgosi”. Książka jest akurat w gościach, więc do niej nie zajrzę, ale z tego co pamiętam, chatka z piernika miała symbolizować wszystko, czym łatwo kupić radość i sympatię dzieci. Kupić, bo za zachcianki przeważnie się płaci.

A w czasach „Jasia i Małgosi” było przecież mniej sposobów na zaspokajanie zachcianek. Dziś firmy produkujące najróżniejsze dobra i usługi prowadzą akcje marketingowe mające na celu tworzenie potrzeb. Tak, właśnie tak to nazywają, bez żadnego owijania w bawełnę, choć moim zdaniem przeważnie chodzi o zachcianki, nie wiem, czy można stworzyć autentyczną potrzebę. Firmy przekonują ludzi, że koniecznie powinni sobie coś kupić. Wcześniej nie wiedzieli nawet, że mogą czuć się bez tego nieszczęśliwi, ale cóż – często udaje się ich tego nauczyć.

Słodycze, zwłaszcza te wściekle kolorowe. Dmuchane zamki, zjeżdżalnie, kule pływające w wodzie, do których można wejść, i jeszcze chcę na trampolinę, mamo! Wszystkie te plastikowe zabawki, kolorowe, świecące. Dzieci tak bardzo pragną je mieć i bawią się nimi potem przez chwilę. I chcą, znowu chcą! Wydaje się, że ile by się im tego nie dało, wciąż nie mają dość. Są jak otchłań bez dna, jak paszcza potwora pożerającego kolejne dziewczyny.

A za tym całym kolorowym badziewiem czeka Baba Jaga. Kiwa zakrzywionym palcem i ostrzega: „hola, hola, kto tu kogo pożera?” Ten cały blichtr was pochłonie. Zatruje. Obieca wypełnienie, a tak naprawdę wyssie z was radość, energię i chęć życia. Zostanie z was pusta skorupka, wciąż tęskniąca za treścią.

Niedawno dałam się zaskoczyć festynowi. Wcale nie wiedziałam, że tam będzie, a był. Nie lubię festynów, nie lubię tłumów, nie lubię hałasu. Ale dmuchana zjeżdżalnia! Mamo, mamo! Jak tu nie ulec? Było gorąco, trafił się pierwszy upalny dzień tego roku. Zamek – w porządku, podobało się. Zjeżdżalnia tak się nagrzała, że trudno było po niej zjeżdżać. Po wyjściu z pływającej kuli dzieci miały włosy błyszczące od potu. I wciąż nie było im dosyć, prosiły o więcej i płakały, bo gorąco. Gdy poczułam, że za chwilę zacznę krzyczeć, ewakuowaliśmy się stamtąd. Ale jeszcze koniecznie chciały jakieś plastikowe zabawki przed odjazdem – wciąż było im nie dość, wciąż nie o to chodziło.

Pojechaliśmy nad jezioro. W planie było niby tylko moczenie nóg, ale młodsza moja córa od razu przewróciła się, a reszta wycieczki poczuła zazdrość o tę zimną wodę. Dziewczynka bawiąca się obok natychmiast też malowniczo wpadła do wody.

Skończyło się jęczenie, bo wszystkiego było tyle, ile potrzeba: wody, słońca, zabawy i wspólnej radości. Bo tego naprawdę nam potrzeba, to są nasze prawdziwe potrzeby.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz